இருண்ட வாழ்வு

இல்லம் ஒன்று கட்டினான்----

உள்ளம் அங்கு இல்லை.....

தண்ணி ஒன்று அடித்தான்----

தெளிவு அங்கு இல்லை ......

தள்ளாடும் வாழ்க்கையை----

கைகளால் தாங்கிக் கொள்ள

நினைத்தான்……


கால்களும் இடறி விழ

தன் நெஞ்சோடு

தாங்கி கொண்டாள்......

வேதனையில் அழும்

அவளுக்கு-----

போதையில் கொடுத்த

பட்டங்கள் பல----


பாவம்……..

என்ன செய்வாள்…?-----

கையிலே

பச்சிழம் குழந்தை …

பசியால் துடிக்க----


தன் மாரோடு

அணைத்துக் கொள்கிறாள்…….

           “பூக்களில் தேன் இல்லை

             என்று தெரியாத

            வண்டுகள் மொய்த்து

           கொள்வது போல

          தாய்மையை தழுவியது.....”.




ஏக்கத்திலே 

உயர் பிரிந்தது……


காலை சூரியன்

மெல்ல எழுந்திடவே----

சற்றே தெழிந்தவனாய

எழுந்தான் …..
 

புலம்பல் மட்டும்

எஞ்சியது…….


வாழ்வும் இருண்டது…….